زیبایی متروکه ها

صفحه پینترست‌ام را که باز میکنم کرور کرور عکس قطارها و چرخ و فلک ها و ساختمان و ها و وسایل دیگری که سالها متروک مانده اند، در کنار دیگر عکسهایی که حالا با آنها کار ندارم، جلوی چشمم سبز میشود.

اولین باری که زیبایی متروکه ها را درک کردم، اولین روز مدرسه ام بود. یادم نیست اما قاعدتا 1 مهر سال 1382 بود، نکه من متولد 75 باشم ها، نه! من دو سال قبل از مدرسه در همان دبستانی که پنج سال ابتداییم را خواندم، در کلاسهای پیش دبستانی شرکت کردم (چرا دو سال؟ چون به مدرسه رفتن خیلی علاقه داشتم حتما - چقدرم که آره!-). (اینهمه علامت نگارشی، درسته؟)

مدرسیمان (که هنوز هم تحت عنوان دبستان پسرانه باز است) در انتهای یک کوچه ساخته شده بود. دیوارهای دو طرف هم با دو خانه و یک مرکز مهدکودک تزیین شده بودند.

این متروکه دقیقا روبروی مدرسه بود، یعنی روبروی ورودی کوچه ی مدرسه!

یک در آهنی سیاهرنگ زنگ زده که هیچکدام از بچه ها جرات نزدیک شدن بهش را نداشت.

من هم از ترس دعوای معلم و خانواده، با وجود همه شیطنت هایم هیچوقت نتوانستم از دیوارش بالا بروم. شاید اگر یکروز آنجا خلوت بود، میرفتم؛ ولی بچه ها همه جا بودند و باعث شدند 7 سال تمام با حسرت به آن در زنگ زده چشم بدوزم.

میگفتند این خانه جن دارد و صاحبانش بخاطر همین ترکش کردند و خدا میداند این حرف چقدر بیشتر وسوسه ام میکرد.

هنوز هم هروقت میبینمش، دلم پر میکشد که هجوم ببرم داخلش اما حالا من یک دختر 19 ساله ی متشخصم که خدا میداند اگر کسی ببیند چطور دزدکی وارد آن خانه ی مخروبه میشوم، چه فکرها که نمیکند. فکر کنم باید رویایش را با خود به گور ببرم! نمیدانم چرا همیشه شخصی آن اطراف میپلکد؟ خدا هم نمیخواهد من به آرزویم برسم! :)

اما این روزها کارم رصد کردن مخروبه ها با عکس است!

اینیکی عکس موردعلاقه ام است!

تصویر یک ماشین تایپ تنهایی خودش مرا به هزار رویا میکشاند،

حالا اینطور قدیمی و کهنه هم باشد...

چه میشود که وسایل کهنه و زنگ زده برای یک شخص انقدر جذاب میشود؟

شما دوستشان دارید؟